Nasze koty

Koty rosyjskie lubiliśmy zawsze – to przecież tej rasy był nasz pierwszy futrzak. Od srebrzystoszarego Borysa, czyli Levisa Blue Park*PL, zaczęła się nasza kocia przygoda. Kiedyś, dawno – w 2009 roku. Nie myśleliśmy jeszcze o hodowli, czy wystawach, tylko o tym, że chcielibyśmy mieć kota oraz zastanawialiśmy się, czy z moją alergią (miałam coś takiego??? całkiem już nie pamiętam) w ogóle będzie to możliwe. Borys i jego towarzysz Rascal, który pojawił się u nas rok później, dali nam dużo radości znienacka przerwanej nagłą śmiercią naszego ruska. Monichiwa*PL już wtedy istniała, Usza, nasza pierwsza kotka, była wprawdzie jeszcze nieletnia, ale już wkrótce mieliśmy doczekać się jej pierwszego miotu. Przez kolejne lata zajęliśmy się orientami i ledwo pamiętaliśmy, że nasze początki związane były z zupełnie inną rasą.

Sentyment jednak pozostał. Kiedy więc moja koleżanka Ewa z hodowli Ewjatar zaproponowała nam prezent w postaci małego ruska, nie zastanawialiśmy się długo. Nie było już Rascala ani Uszy, a kondycja Hani nie pozostawiała wątpliwości, że wkrótce przyjdzie nam się pożegnać również z nią. Dom jedynie z czterema kotami wydawał się czymś zdecydowanie zbyt skromnym. Dlatego już następnego dnia zamieszkał z nami puchaty Simuś, zwany także Misiem (w najróżniejszych odmianach: Miśkol, Misiul, Miśko etc.). Zwierzątko zupełnie różne od tych, z którymi na codzień mamy do czynienia. Orienty są otwarte, pewne siebie, lgnące do człowieka w stopniu przekraczającym granice namolności, Simuś natomiast ma naturę nader płochliwą. Sporo czasu minęło, zanim zaczął dawać bezkarnie się głaskać i to wyłącznie na własnych zasadach: Jackowi chętniej, mnie mniej (wiadomo: ta od kąpieli, wożenia do weterynarza i dawania leków), raczej wieczorem niż w ciągu dnia i w charakterystycznej pozycji wymagającej od głaszczącego sunięcia na kolanach za pełznącym na boku głaskanym. Na ludzkich kolanach (Jacka) Simek był dotąd widziany raz, chętnie natomiast kładzie się na kanapie obok człowieka oglądającego telewizję. Czasem tuż obok, dużo częściej jednak nieco dalej – żeby go głaskać, trzeba porządnie wyciągnąć rękę. A co? Niech się dwunożny wysili!

Wychowany w dużym stadzie nasz Miśkol nie ma za to żadnego problemu z kotami – poza obcesową Elaine, która „kocha” go tak samo jak większość pozostałych naszych zwierzaków. Z Fawkiem i Kokosem tworzą harmonijne trio spędzające razem wiele czasu.