Nasza historia

Kupując Borysa, zwróciliśmy uwagę na inną mieszkankę hodowli Blue Park – kotkę tajemniczej rasy snowshoe. Prześliczny kolor kawy z mlekiem, ciemniejsze znaczenia – jakby point, ale w odróżnieniu od pointów z białymi skarpetkami i białym trójkątem na pyszczku. To była Baringa. Niestety problem polegał na tym, ze trudno było znaleźć w Polsce dla niej odpowiedniego kocura i kwestia potomstwa oddalała się na bliżej nieokreśloną przyszłość. Umówiliśmy się jednak, że jeśli pojawią się kocięta, prosimy o kontakt, bo towarzysz dla Borysa bardzo by się przydał. Czekaliśmy, czekaliśmy… aż któregoś dnia okazało się, że los był dla nas łaskawy. Baringa urodziła sympatyczne stadko. Już nasz pierwszy kontakt z kociętami pozbawił nas kłopotu, na którego kocurka się zdecydować. Wybór był prosty, w  towarzystwie brylował jeden rozrabiaka, czemu zresztą zawdzięcza swoje imię – Rascal. Gdy po pewnym czasie trafił do domu nie stwarzał problemu. Szybko zrozumiał, że szefem jest Borys, ale niespecjalnie mu to przeszkadzało. Rósł jak na drożdżach i wkrótce stał się dorodnym przedstawicielem rasy snowshoe. Nie tylko jeśli chodzi o porównanie z wzorcem, ale przede wszystkim o podręcznikowy wręcz charakter. Olbrzymią cierpliwość, oddanie i wierność. I zdolność do manipulowania ludźmi, bo gdy czegoś chce nie awanturuje się jak inne koty, tylko przychodzi, siada, patrzy swoimi pięknymi niebieskimi oczami i cichutko, delikatnie miauczy. I zawsze osiąga swój cel.

Borys odszedł w młodym wieku, ale Rascal całe swoje życie cieszył się dobrym zdrowiem i liczyliśmy, że będzie z nami zdecydowanie dłużej niż było mu dane. Kiedy skończył 12 lat zaczęły się pierwsze kłopoty. Najpierw epizod niewydolności nerek, który szczęśliwie udało się szybko zaleczyć i znowu miał modelowe wyniki badań. Kiedy więc dwa miesiące później po raz kolejny zrobiliśmy badania, myślałam, że zaszła jakaś pomyłka. Liczba czerwonych krwinek pomiędzy kwietniem a czerwcem spadła o ponad połowę. Pierwotnej przyczyny anemii, mimo rozbudowanej diagnostyki, do końca nie udało nam się odkryć. Liczyliśmy, że doktor Jagielski, znakomity onkolog, nam w tym pomoże, ale Rascal nie chciał tak długo czekać – odszedł rano w dniu wizyty. Śpij smacznie, drogi Rascalku. Nigdy cię nie zapomnimy.