Nasze koty

Nasz pierwszy kot, który, jak wierzyliśmy, miał być z nami przez długie lata. Los chciał niestety inaczej – przez kilka dni jego gwałtownej choroby (prawdopodobnie był to zator płucny lub ujawniona nagle wada serca) bezsilni patrzyliśmy, jak nasz kochany zwierzak gaśnie. Śpij smacznie, kochany szareńku. Nigdy ciebie nie zapomnimy.

Nad posiadaniem kota rasowego zastanawialiśmy się na długo przed kupnem Borysa. Początkowo zafascynował nas egzotyczny urok łysych sfinksów. Ale kiedy któregoś dnia w zachwaszczonym ogródku segmentu na jednym ze strzeżonych warszawskich osiedli spotkaliśmy przedzierającego się przez badyle prześlicznego stalowoniebieskiego stwora, już wiedzieliśmy – tylko rosyjski niebieski.

Borys był naszą przepustką do kociego świata. To dzięki niemu znaleźliśmy się w kocim klubie, zaczęliśmy jeździć na wystawy, poznaliśmy radość ze zdobytych trofeów oraz uczucia kompletnie z drugiego końca po przegranych porównaniach. Bez Borysa nie byłoby Monichiwy – decyzja o rozpoczęciu hodowli była naturalną konsekwencją fascynacji felis domestica w kochanej postaci naszego szarego domownika.

Lubił dzieci, szczególnie Martę, na rękach której zmieniał się w mruczący kłębek. Nas, dorosłych raczej ignorował, no chyba że chodziło o zabawę lub jedzenie. Szczególnym zainteresowaniem obdarzał nas w letnie poranki – skoro świt głośnym miauczeniem tłumaczył nam, że wprawdzie doskonale zdaje sobie sprawę, iż nie jest to pora karmienia kotów, ale może ten jeden, jedyny raz…

Za tymi, drobnymi w końcu, wadami kryła się wspaniała mieszanka kociego wdzięku i inteligencji. Bardzo żałujemy, że dane nam było cieszyć się nimi tak krótko.