Nasze koty

Tego, że Kokos zostanie z nami całkiem się nie spodziewaliśmy. Kiedy okazało się, że jego nowy dom nosi się z zamiarem zwrotu go do hodowli, mieliśmy oczywiście w planach szukanie dla niego nowego miejsca. Tyle że nie od razu – po drodze były wakacje, a w połowie września wystawa w Warszawie, na której bardzo chciałam go pokazać. Ale potem to już na bank…

Byliśmy akurat nad morzem, kiedy podczas jednej z rozmów telefonicznych z domem wyszło szydło z worka: – Wieeesz – mówił Jacek. – Ten Kokos taki fajny. Może nie szukaj mu już domu? Może by u nas został?

Nie musiałam się długo zastanawiać. Kokos faktycznie był fajny, nasze domowe stadko po śmierci Hani liczyło już tylko pięć kotów,  najmłodszy z nich, „rusek” Simuś zdążył się już bardzo zżyć z naszym młodzikiem, uroda naszego syjama czyniła go niezłym kandydatem na wystawowego kastrata, a na dodatek czuliśmy, że nasz dom – gdzie praktycznie cały czas jest ktoś obecny, są inne koty i zorganizowana pod ich potrzeby przestrzeń – to dla niego optymalne środowisko. Maluch wrócił do nas dlatego, że w nowym domu był nieznośnie głośny. U nas, nie licząc pierwszych wypraw samochodem do weterynarza, czy wyjazdu na wystawę do Białegostoku, praktycznie się go nie słyszy, stąd podejrzewam, że „ten typ”, żeby czuć się dobrze, potrzebuje po prostu większej liczby bodźców, czy bardziej zróżnicowanego otoczenia. Korzysta z niego zresztą w pełni. Kokos jest wszędzie: na krawędzi wanny, kiedy leje się woda na kąpiel, na ociekaczu podczas zmywania, na kuchence mikrofalowej lub na szczycie ekspresu do kawy, kiedy przygotowuję coś w kuchni, na szafkach kuchennych, na górze regału, na stole, pod kołdrą, na kolanach… Wślizguje się cichutko i dyskretnie jak wąż. Na potęgę kradnie jedzenie, a kiedy zakładamy buty, plącze się pod nogami próbując bawić się sznurówkami. Uwielbia zagadki i kombinowanie. Jak zdjąć pokrywkę z dzbanka na wodę? Jak odwrócić przewróconą do góry nogami, pustą, małą kuwetę? Potrafi spędzić długie minuty starając się zahaczyć pazurem newralgiczne miejsce. Jego relacjami z innymi kotami jesteśmy wręcz zachwyceni. Readaptacja była kompletnie bezproblemowa: żadnego fukania, czy czajenia się. Jeśli już, to ze strony kocich rezydentów zszokowanych otwartością i asertywnością „nowego”.