Nasze koty

Lyubima, czyli Lubcia jak ją nazywamy, przyleciała do nas w lipcu z odległego Jekaterynburga. Jako że zdecydowaliśmy się zatrzymać u nas Giroud, a Elaine mimo kilku prób uporczywie nie chciała nam zajść w ciążę, potrzeba zakupu nowej kotki w pewnym momencie zaczęła być paląca. Rzecz nie była wcale prosta. Tu za drogo, tu za długie futro, tam nie taki profil, ta zarezerwowana, ta niedostępna, jeszcze kolejną, na którą byliśmy już zdecydowani, ktoś w ostatniej chwili sprzątnął nam sprzed nosa.

Lubcia miała pierwotnie zostać w macierzystej hodowli, dlatego trafiła do nas dopiero w wieku sześciu miesięcy. Kiedy jednak zamieszkała tam jeszcze jedna czarna kotka (poza Lubcią i Radą, jej matką), hodowczyni zdecydowała, że da jej wyjść w szeroki świat. Na filmiku, na którym zobaczyłam ją po raz pierwszy, szczególnie urzekła mnie wysmukła i ogoniasta sylwetka oraz błyszcząca, idealnie czarna sierść. A że nasze koty nie należą do olbrzymów, doszłam do wniosku, że trochę długości w hodowli się przyda. I oto jest! Z początku nieco wystraszona, szybko przyzwyczaiła się do naszego towarzystwa a po obowiązkowej kwarantannie także do towarzystwa naszych kotów. Jedynie Elaine zdarza się traktować ją obcesowo, najwyraźniej widząc w Lubci kotkę-rywalkę. Za to z Żirkiem maluch zaprzyjaźnił się z miejsca – do tej pory wieczorem, kiedy nasz szczoch jest zamykany w osobnym pokoju, Lubcia biegnie, żeby dać się zamknąć razem z nim. Poza tym to żywe sreberko, którego wszędzie jest pełno, a także straszliwy łakomczuch: wylizywaczka masła, pożeraczka okruchów białego sera i złodziejka pieczywa, która w dodatku swoje własne jedzenie pochłania z wdziękiem koparki (stąd mój okrzyk: – Chodźcie, kopary! regularnie kierowany do niej i Giroud w porze karmienia). Szczęśliwie te skłonności w żaden sposób nie odbijają się na jej nienagannej, eleganckiej sylwetce.