Nasza historia

Hanka, z pochodzenia Belgijka, była spełnieniem mojego marzenia o cynamonowej kotce. Orienty tej maści zostały wyhodowane w wyniku krzyżowania z kotami abisyńskimi koloru sorrel a nasza dziewczynka, charakteryzująca się typowym dla abisyńczyków umaszczeniem z t.zw. tickingiem (czyli czekoladowymi paskami w szczytowej części każdego włosa) jest najżywszym dowodem na to pochodzenie. A że koty orientalne o jasnobrązowym futerku są odmianą całkiem młodą (zostały uznane przez FIFE w 1990 roku), w czasach, kiedy rozpoczynaliśmy naszą hodowlę, zazwyczaj ustępowały wyglądem orientom w bardziej ustabilizowanych odmianach barwnych, hodowanie ich stanowiło prawdziwe wyzwanie.

Nasza cynamonka była mamą dwóch miotów: Cinni i Dazzling. Po ciężkiej chorobie, którą przeszła w drugiej ciąży, została wykastrowana i przez kolejne trzy lata mieszkała z nami na prawach rezydentki opiekując się najpierw swoją córką Dazzling Dido, a następnie jej synem Ginger Giroud. Jako że liczne towarzystwo innych kotów nie całkiem jej odpowiadało, z ciężkim sercem podjęliśmy decyzję o znalezieniu jej innego domu. Przez pół mieszkała z mamą mojej przyjaciółki, ale niestety okazało się, że nie była w stanie się tam skutecznie zaadaptować, więc finalnie wróciła i została z nami do końca. Szczęśliwie zmiany podbudowały ją psychicznie. Po powrocie Hania przestała chować się po kątach i robić za ofiarę bardziej ekspansywnych z naszych zwierzątek. Stała się kotem, który bezkonfliktowo funkcjonował ze wszystkimi innymi.

Kiedy zamieszkała u nas Lubcia i okazało się, że nie ma szans na to, żeby została zaakceptowana przez Elaine (zawiodła nawet próba przyzwyczajenia kotek do siebie poprzez umożliwienie im widywania się bez kontaktu – tj. przez specjalnie osiatkowane drzwi), Hania wraz z „nową” zamieszkała u nas w sypialni chętnie wykorzystując związane z tym przywileje jak np. możliwość spania na śpiących ludziach, czy śródnocne żebranie o głaski za każdym razem, kiedy któreś z nas próbowało zmienić pozycję.

Niestety stan zapalny stale toczący się w jej organizmie od czasu choroby wiele lat temu, musiał w końcu odbić się na kondycji jej nerek. Walczyliśmy przez ponad pół roku skutecznie wychodząc z jednego poważnego kryzysu. Kiedy i drugi udało nam się szczęśliwie zażegnać, wierzyliśmy, że nasza kotka pozostanie jeszcze z nami. Niestety wkrótce przyszło kolejne pogorszenie, w którym nie zdołaliśmy już jej pomóc. Żegnaj Haniu! Jeszcze wiele dni po jej odejściu za każdym razem, kiedy wchodziłam do sypialni, szukałam jej wzrokiem na posłanku przy oknie, a w uszach brzmiało mi charakterystyczne skrzekliwe miauczenie oznaczające, że kotka coś od nas chce.